وبلاگ سید محمد غفاریان

بسم رب الحسین

وقتی حدود دو هفته پیش (یعنی 24 نوامبر) توافقنامه ژنو میان دکتر ظریف و نمایندگان کشورهای 5+1 امضاء و در پی آن اخبار و متن آن منتشر شد و واکنش شخصیت های مختلف، بخصوص واکنش رئیس جمهور محترم را مشاهده کردم خیلی حرف داشتم که بدلیل مشغله های تحصیلی فرصت نشد نظراتم را در این باره مکتوب کنم. اما الحمدلله امروز این فرصت دست داد ...

یکی از اصلی ترین کارهایی که در ذهن داشتم آن بود که مطلبی درباره بررسی بخش های مختلف متن توافقنامه بنویسم و به تحلیل و تشریح بخش های مهم آن بپردازم. این امر برای هر کس که قصد دارد درباره این توافقنامه اظهارنظر کند لازم است. متاسفانه بسیاری افراد و شخصیت های عمدتا وابسته به دولت کنونی در طی این دو هفته به اظهارنظراتی پرداختند که به واقع موجب تعجب بود و این سؤال را در ذهن تداعی می کرد که آیا این فرد اصلا متن توافقنامه را حتی یک بار مطالعه کرده؟! یا اینکه  مشکل جای دیگری است ...

اما در این مدت افراد دیگری مشابه این تحلیل و تشریح را انجام دادند و یکی از بهترین و دقیق ترین تحلیل ها که سؤالات مهم و مختلفی را پیش روی اعضای محترم تیم مذاکره کننده دولت و بخصوص شخص جناب آقای دکتر ظریف قرار داده، سرمقاله مورخ ۱۱ آذر روزنامه کیهان به قلم آقای شریعتمداری است. این مقاله تحلیلی با عنوان «نه کلاهک، نه کلاه» در این آدرس قابل دسترسی است و به همه دلسوزان و اهل فن توصیه می کنم مطالعه کنند (نسخه PDF). لازم به ذکر است که این مقاله همان طور که نگارنده اشاره کرده یک تحلیل کامل نیست و علاوه بر این موارد، نکات متعدد دیگری نیز قابل بررسی و استخراج است اما همین ۹ مورد کافی است تا دلسوزان را به تامل وادارد ...

یک مطالعه مدبرانه در متن توافقنامه (نظیر آنچه فرستادم) کافی است تا هر خردمندی متوجه شود این توافق جای جشن و سرور و ذوق زدگی ندارد. البته سخن اینجانب این نیست که جای ماتم دارد، کما اینکه بسیاری این توافقنامه موقت و شش ماهه را یک معاهده ترکمن چای خوانده اند اما همان طور که رهبری فرمودند: «به اذن الله از این مذاکرات ضرری نمی کنیم» ... یا به عبارت دقیق تر، انشاءالله سودی که خواهیم برد بیشتر از ضرر آن است ...

کدام سود؟!  قطعا منظور اینجانب سود مادی و اقتصادی نیست، که در سود مادی و اقتصادی حاصل از این توافقنامه و پایبندی طرف های غربی به اندک تعهداتشان تردیدهای بسیاری وجود دارد ... پس منظور کدام سود است؟!  اجازه بدهید پاسخ این سؤال را نیز از بیانات رهبری در تاریخ ۱۲ آبان ارائه کنم:

«‫... این تجربه ظرفیت فکرى ملت ما را بالا‬‫خواهد برد؛ مثل تجربه اى که در سال ۸۲ و ۸۳ در زمینه تعلیق غنى سازى انجام گرفت، که آنوقت تعلیق غنى سازى را در‬ ‫مذاکرات با همین اروپایى ها، جمهورى اسلامى براى یک مدتى پذیرفت. خب ما دو سال عقب افتادیم، لکن به نفع ما تمام‬ ‬‫شد. چرا؟ چون فهمیدیم که با تعلیق غنی سازى، امید همکارى از طرف شرکاى غربى مطلقا وجود ندارد. اگر ما آن تعلیق‬ ‫اختیارى را -که البته به نحوى تحمیل شده بود- آن روز قبول نکرده بودیم،‬ ‫ممکن بود کسانى بگویند خب یک ذره شما عقب نشینى می کردید، همه مشکلات حل میشد، پرونده هسته ای ایران‬ ‫عادى میشد. آن تعلیق غنى سازى این فایده را براى ما داشت که معلوم شد با عقب نشینى، با تعلیق غنى سازى، با عقب‬ ‫افتادن کار، با تعطیل کردن بسیارى از کارها مشکل حل نمیشود؛ طرف مقابل دنبال مطلب دیگرى است؛ این را ما فهمیدیم،‬ ‫لذا بعد از آن شروع کردیم غنى سازى را آغاز کردن ...‬»

 متن کامل بیانات  +  دانلود فایل صوتی

بنابراین این داروی تلخی است که باید نوشید و تحمل کرد تا به امید حق، با مشاهده حقایق و آگاهی بیشتر مردم نسبت به دشمنان، ظرفیت فکری ملت افزایش یابد و بتوانیم با قدرت و مقاومت مضاعف در مسیر پیشرفت حرکت کنیم.

در این بین ذوق زدگی برخی شخصیت های سیاسی از این توافق، حقیقتا موجب تاسف است که این ذوق زدگی یا نشان از جاهلیت دارد و یا خیانت ... در همان سخنرانی رهبر انقلاب هشدار مهمی را ایراد کردند:

«... ملت باید بیدار باشد، بداند چه اتفاقی دارد می افتد. بعضی از تبلیغات چی های مواجب بگیر دشمن و بعضی از تبلیغات چی های بی مزد و مواجب از روی ساده لوحی نتوانند افکار عمومی را گمراه کنند ...»

اینکه این تبلیغات چی های خائن (مواجب بگیرها) یا جاهل (ساده لوح های بی مزد و مواجب) نتوانند افکار عمومی را گمراه کنند زمانی محقق می شود که نخبگان علمی و فرهنگی و سیاسیون دلسوز به روشنگری افکار عمومی بپردازند که اگر در این زمینه کم کاری کنند آنگاه هم در توافقنامه ها ضرر می کنیم و هم بیداری ملت حاصل نمی شود ...

باشد که نخبگان با هوشیاری به ادای وظایف خود بپردازند

و دعای حضرت ولی عصر (عج) همراه ما باشد